It’s a jungle out there
Door Ernst Neve, Bert Oling en Ward Maas, HVT 7/8, juli/augustus 2017
Ik mocht dit jaar voor de tweede keer naar HIGH END München in de hoedanigheid van hoofdredacteur van HVT. Net als vorig jaar mocht ik het evenement op de donderdag al bezoeken als officieel lid van de schrijvende pers. Om helemaal uitgerust ten tonele te verschijnen arriveerde ik al op de woensdag. Het was een ritje van een drie kwartier van de luchthaven naar het hotel, dat weer op een afstand van een half uurtje met de metro vanaf het MOC verwijderd was.
De stemming zat er goed in, het weer was lekker beursig, niet te warm niet te koud. Gewapend met de kennis van het vorige bezoek, was ik er helemaal klaar voor. En ik wist me gesteund door oude beursrotten Bert Oling en Ward Maas. They got my back and I theirs… Als een groep oude commando’s vingen we onze missie aan. Op de persdag van de HIGH END München is het goed te doen. Weinig consumenten, dus gelegenheid genoeg om al het audiomoois in je op te nemen en te besluiten wat meer aandacht gaat krijgen en wat minder. Alleen in mijn geval speelt er iets meer mee. Ik word continue aan de jas getrokken. Om de 20 meter is er wel iemand die hallo moet zeggen, of erger, een praatje wil maken dat echt helemaal nergens over gaat. Omdat ik in ieder geval in de ochtend nog een redelijke fatsoensrakker ben, liep dat al snel uit de hand. Om van de nood een deugd te maken, besloot ik er helemaal in op te gaan en de handenschudderij te omhelzen. Ik was de hand. Uiteindelijk klinkt het allemaal zwaar, maar het was best gezellig, in ieder geval na onvoorwaardelijke overgave. Het zorgde alleen voor een klein oponthoud van de early reconnaissance.
Uiteindelijk kon ik mijn verkenning aanvangen en het eerste dat me opviel waren toch die twee jongedames in de hal. Ik heb nog steeds geen idee welk merk ze vertegenwoordigden, of waar het zelfs over ging. Een luidspreker, een versterker, wie zal het zeggen? Nadat ik die twee enorme… luidsprekers ontwaarde, ging er een lampje branden. Maar meer ook niet. En ik was zeker niet de enige. Een korte observatie leerde mij dat werkelijk iedereen met de dames op de foto wilde. Het was bijna een gênante vertoning. Ik besloot dan ook toestemming te vragen om een foto van ze te nemen. En dat mocht (pfff). Na van de dames te zijn bekomen was het eerste dat mijn aandacht trok een oude bekende van Kickstarter: een draaitafel waarvan het plateau boven het chassis leek te zweven. En dat deed ‘ie ook. Met de naam Mag-Lev wordt het principe al snel duidelijk; levitatie op basis van magnetisme. Het grote probleem zit ‘m eigenlijk niet in de levitatie, maar meer in de gelijkloop van het plateau. Blijkbaar hebben deze jongens dat probleem opgelost. Binnenkort in ons theater.
