Om van te Smullen.
Door Ernst Neve, HVT 12, december 2016
Zoals jullie weten ben ik altijd meer dan gecharmeerd geweest van de Phantom van Devialet. Al in een heel vroeg stadium ben ik begonnen over deze jongens te schrijven, beginnend bij de “gewone”, daarna de Silver Phantom en dan nu over de Gold Phantom. Het is natuurlijk heel lastig als je overtuigd bent van een product om de versie daarna een eerlijke kans te geven.
Je bent niet meer objectief en in mijn geval was ik ervan overtuigd dat de Phantom niet meer kon worden dan het al was, zonder het product onrecht aan te doen. En ze moeten uitkijken, daar bij Devialet, want de hele high-end gemeenschap staat sowieso al klaar met de mening. En de oordelen liegen er niet om. Ze variëren van aperte narigheid tot absoluut het beste ooit gehoord.
De Phantom als bruggenslechter
De mening die ikzelf heb over de Phantom is zonneklaar. Althans voor mij. De eerste tonen die tot mij kwamen, we schrijven nu december 2014 ten kantore van Devialet in Parijs, gaven mij een gevoel dat ik alleen maar heb gehad bij mijn eerste kennismaking met MQA. Ongeloof, scepsis, lacherig, kortom uit de sokken geblazen en dat bedoel ik bijna letterlijk. Want allemensen wat ging die Phantom tijdens de eerste demo hard. Oerend hard, in goed Twents. Maar het gaat natuurlijk niet alleen over hard, want wij zijn van de purist. Om dat te beoordelen was HVT de eerste in Nederland die de Phantom in huis kreeg voor een serieuze test. Uiteindelijk heb ik alle Phantoms overal gehoord. Op kantoor, in luisterkamers, per stuk, per twee in stereo geschakeld, multi-room, in mijn eigen huis, bij vrienden, etc, etc. Het oordeel was toen simpel: geen high-end, maar wel heel, heel erg goed. En belangrijker nog: in staat om klassieke high-end aan de huidige varianten van betere audio te koppelen. Een product dat bruggen kan slechten, oud aan nieuw kan koppelen. Kortom nieuw leven blazen in het slechte imago van hifi. Kortom: ik was enthousiast.
