Hoe gesloten kan je zijn?
Door Ernst Neve, HVT 12, december 2018
Sennheiser en ik gaan inmiddels een tijdje terug en ik mag nu wel stellen dat ik behoorlijk bekend ben met de klanksignatuur van hun premium modellen. Voor mij begon het met een HD414 met die kenmerkende gele oorkussentjes toen ik een jaar of veertien was. Later, toen ik mijn eigen hifi-etablissement bestierde, raakte ik verliefd op de Orpheus, toen ’s werelds beste hoofdtelefoon, die werd geleverd met een bijbehorende buizen hoofdtelefoonversterker. Hoe groot was de vreugde toen ik bij Sennheiser van Axel Grell een demo kreeg van de opvolger, de HE1, en zowaar de familietrekjes kon waarnemen.
In de tussentijd is er veel gebeurd, en niet alleen bij Sennheiser. Het presenteren van de HE1 was feitelijk het afgeven van hun visitekaartje waarop te lezen viel dat ze terugkeerden naar hun oude, bekende waarden van kennis en kwaliteit. Ze lieten de wereld zien vooraan te lopen in het veld van de audioapparatuur en hoofdtelefoons in het bijzonder. Hoewel het merk over de gehele linie prachtige hoofdtelefoons maakt, in-ear, on-ear en over-ear, hebben ze op het gebied van de open-back hoofdtelefoons altijd bij de top gehoord. De elektrostaten zijn daar natuurlijk het beste voorbeeld van, maar hardlopers als de HD600 hebben daar ook zeer zeker aan bijgedragen. Gedurende langere tijd is het topmodel HD800 en later de HD800S bij mij de referentie geweest.
Veilig achter Gorilla Glass
Bij de introductie van de HD820 was ik dan ook superbenieuwd wat Sennheiser met de zo bekende sound van de HD800(S) had uitgehaald. Want de HD820 is zowaar een gesloten dynamisch systeem (closed-back). Op het eerste gezicht zou je het trouwens niet zeggen, want de muzikale ingewanden zijn van buitenaf gewoon zichtbaar. Veilig achter Gorilla Glass, dat dan weer wel. Daarover later meer. Het feest begint natuurlijk zoals altijd met het uitpakfest. Dat is bij Sennheiser natuurlijk dik voor mekaar. De HD820 komt tot je in een grote, zwarte, houten doos die dichtgehouden wordt door twee kleine magneetjes. Bij een eerste inspectie dacht ik nog dat het waaibomengehalte wat aan de hoge kant is, maar bij nader inzien past het geringe gewicht eigenlijk heel goed bij de HD820, die immers zelf maar 360 gram weegt. De zwaluwstaartverbindingen geven verder aan dat de doos niet zomaar in elkaar geflanst is. Als je hem opent, ligt daar de HD820 in zijn donker schuimen omgeving op je te wachten. Alles ademt luchtigheid en kwaliteit uit. Gebalanceerde en ongebalanceerde kabels liggen netjes op jouw voorkeur van verbinding te wachten.
Wil je de rest van het artikel lezen? Koop dan HVT of download onze kiosk voor Android of iOS.
