Immer noch schön am Rhein
Door Bert Oling, HVT 11, november 2020
Het artikel in de HVT over de Rhein Z1 van September j.l. sloot ik af met de volgende zinsnede: In een komend artikel gaan we nader in op de klankmatige eigenschappen van de Rhein Z1. Binnenkort in HVT…
In ons wisselende testteam zit een aantal erg enthousiaste streamers. Zij hebben in diverse situaties de Rhein Z1 onderhanden genomen. Zelf heb ik de Rhein Z1 in een wat vroeger stadium getest als een zelfstandige Roonserver naast mijn Intel Nuc – jaja uw razende reporter heeft 2 Roon accounts. Een deel van mijn HiRes content staat op een snelle USB SSD. Dat gaf mij de gelegenheid om, zonder verdere netwerkbelasting, de kwaliteiten van de Rhein Z1 als netwerkadaptor te testen. Als DAC had ik de reeds eerder genoemde MolaMola Tambaqui ter beschikking. Hoewel ik nooit zo van de vergelijkende tests ben lag het toetsen aan een andere netwerkadaptor – de SotM sMS-200 Ultra – wel voor de hand. Zelfde bron, zelfde DAC. We hebben alleen niet geschakeld.
Er is bewust gekozen voor een aantal recente Hires (DXD/DSD) albums/tracks omdat die de grootste belasting voor de processoromgeving vormen. Uit de TRPTK bibliotheek kozen we het album Booye Iran van Arezzo Rezvani: een trio opname van de santur, een soort Iraanse citer, de daf, een lijsttrommel en de bezwerende tonen van de cello van Maya Fridman. De combinatie van dynamiek – slagwerk – , de kleurende klanken van de santur en de gestreken snaren van de cello zijn perfect demo materiaal om alle aspecten van de weergaveketen op hun kwaliteiten te testen inclusief natuurlijk de ruimtelijke afbeelding. Complimenten voor de opname overigens. Wat de Rhein onderscheidde t.o.v. de andere weergaveketen was net dat extra stukje kleur aan de diverse instrumenten en vooral een mooier en homogener stereobeeld, minder breed, zoals vaak de mode in de huidige HighEnd, waar alles blijkbaar meer, hoger, breder moet zijn.
Wil je de rest van het artikel lezen? Koop dan HVT of download onze kiosk voor Android of iOS
